Sandra Van den Meersche (Kanker kan genezen)
Mijn levenspad, een pad van bergen en dalen. Een pad van bewustwording . Een verhaal waar elk deel, leuk of niet leuk, zo perfect is en bedraagt in het proces van wakker worden.
Mijn leven krijgt op mijn 28 ste een totale wending. De gewone gang van het leven, … waarin alles draaide rond het gezin, een 2de zwangerschap, een gezellige thuis en een job als vroedvrouw …werd plots van de ene dag op de andere totaal anders.
De diagnose van kanker, Non-Hodgkin lymfoom … in een vergevorderd stadium. Het was 5 voor 12 ! Ik was 8 maand zwanger, en de geboorte van onze 2de zoon werd ingeleid om mij te kunnen behandelen. De prognose was niet positief … ik ging akkoord voor een standaard procedure behandeling en tekende ook voor bijkomende behandeling die nog in een proefondervindelijk stadium stond. Dit betekende een zware chemobehandeling van 6 maand , stamceltransplantatie en radiotherapie.
Het was een periode van intens lijden, zowel emotioneel als fysiek. Weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis, afgescheiden van het gezin. Het verliep helemaal niet volgens schema, vele infecties vertraagden de opeenvolgende chemo’s … Vele onverwachte opnames, waarin telkens weer de afscheiding, van het gezin en zeker van onze pasgeborene, me intense hartpijn bezorgde.
Na een reeks chemobehandelingen, volgde de stamceltransplantatie … totale isolatie gedurende 4 weken …! Ik ervaarde een diep intense pijn van afscheiding en angst voor de dood en toch ook even een opluchting omdat ik tijd kreeg om bij mezelf te zijn en niet doodziek hoefde te zorgen voor het gezin. Ik kon gewoon ziek zijn en al de resterende energie naar binnen richten. Een gevoel van even tot rust te komen veranderde al heel snel in een ondraaglijk lijden, een enorm fysiek lijden. Maximale dosis pijnstilling (morfine) versufte me helemaal. Er was intense pijn, maar ik kon niet meer reageren. Ik voelde me als het ware opgesloten in mijn lichaam, waar een hevige strijd aan de gang was. Ik (mijn persoonlijkheid) was in strijd met mijn lichaam, ik kon de pijn niet meer dragen !! Hoe meer ik vocht (ik wil dit niet meer, ik kan niet meer …) hoe intenser de pijn was ! Tot ik op een gegeven moment ondervond, als ik heel zachtjes adem, heel geconcentreerd en me laat meevoeren op mijn ademhaling ,de pijn draaglijk werd. Mijn inademhaling en uitademhaling werden korter en de stoppen na de in en uitademhaling werden ruimer. Tot op een bepaald moment de stilstand na de uitademhaling het overnam …ik werd als het ware overgenomen in een zee van liefde, in een enorme warme gloed van licht. Liefde was boven ,onder, naast, en in me … er was niks dan liefde. Liefde in zo een intensiteit … ik was liefde zelf.
De was een kort moment in tijd, maar een beleving in eeuwigheid. Ik kwam terug in mijn lichaam en vanaf dan ging het verdere herstel van de transplantatie uitzonderlijk vlot! Geen enkele complicatie en na 21 dagen (normaal min.28 dagen ) mocht ik het ziekenhuis verlaten want mijn bloedwaarden waren goed. Geen enkele reden om me nog in isolatie te houden!
Er volgden jaren van intense vermoeidheid, chronisch ziek zijn , … en andere gevolgen van de therapie. Mijn leven was heel beperkt …En van de BDE , daar wist ik niks meer van.
Het leven spoorde me aan in het moment te leven … en dit was helemaal niet gemakkelijk, ik die zo in mijn hoofd zat en vele zorgen naar de toekomst had.
Op een bepaalde ochtend werd ik wakker geschud uit een droom, die me aanspoorde yoga te volgen. Ik heb die droom toen letterlijk gevolgd, alhoewel mijn mind protesteerde, want dat was helemaal niks voor mij ! Ik ging direct voor een opleiding, die op het moment beschikbaar was.
De eerste 2 jaren volgde ik de opleiding vanuit de zetel. Mijn leraar leerde me de dingen accepteren die er op het moment waren, wat wil zeggen stoppen met vechten tegen wat er is. Door mijn
aandacht naar binnen richten en alles te verwelkomen wat ik jaren onderdrukt had, begon mijn lichaam terug te stromen. Patronen werden zichtbaar en losgelaten. Mijn lichaam kon nu beginnen helen van binnen uit!
Meditatie zorgde ervoor dat alles voor me helderder werd, de BDE kwam volledig terug … En dit maakte dat ik zoekende werd … Wie ben ik ? Wat is mijn doel hier?
Wat er mij het meeste bij bleef van de opleiding was “samtosha” wat wil zeggen tevredenheid, JA zeggen aan het leven , het leven gebruiken als werktuig …wat dat ook is op het moment.
En zo zei ik ook JA aan een expeditie die op mijn pad kwam .Het was Ja zeggen aan mijn innerlijke stem, een dieper weten. Ik ging samen met 11 mensen met een kankerervaring op tocht om de Monte Perdido , een berg (3355m) in de Spaanse Pyreneeën te beklimmen. Een tocht midden in de natuur, samen met de natuur ….volledig terug naar “basic”.Ik wou onderweg zijn, mee naar de top … maar niet met de top als doel… maar het onderweg zijn als doel op zich. Een tocht terug naar mezelf.
Het werd voor me een tocht van onthechting (aprigraha),zoals men dit in de yogatermen noemt. Rollen die ik vervulde (moeder, echtgenote, dochter, zoekende …)werden losgelaten. Primaire behoeften zoals voeding, dak boven je hoofd werden heel “basic”. En ook de laatste dag voor de beklimming van de top was ook mijn rugzak zoek … laatste persoonlijke spullen … alles diende ik los te laten. Emoties die erbij naar bovenkwamen doorleefde ik, dit had ik geleerd in de yoga. Het werd een beklimming waar ik enkel mijn adem als vriend bij me had. En samen op het ritme van mijn ademhaling stapte ik, stap voor stap, elk moment aanwezig . In eenheid werd ik als het ware gedragen, en haalde ik de top … niet op wilskracht, maar kracht vanuit verbinding met de “Bron” . Het leven stroomde door me heen. Lachen, zingen, huilen, sterren kijken … en een stilte onder alles .
Deze prachtige ervaring bleef nog even … maar na enkele weken terug in het dagdagelijkse leven, wanneer het zoeken terug begon … en wat ga je nu doen met je leven ? … raakte ik terug in de afscheiding. Ik zakte in een depressie, vanuit eenheid naar volledige afscheiding. De drang om er een eind aan te maken was groot. Maar er was een dieper weten dat hoe diep je ook zit, er een kracht is onder alles. Op een gegeven moment werd mijn aandacht getrokken naar een uitnodiging om te zingen… “zielezingen” noemde het. Ik wist dat ik tijdens de tocht spontaan zong en dat toen het leven door me heen stroomde. Ik nam dit laatste sprankeltje hoop en een kracht duwde me in de auto … op weg. Het zielezingen bracht delen die nog niet met liefde belicht waren naar de oppervlakte. Onverwerkte thema’s vanuit de kindertijd en beelden vanuit vorige levens kwamen in mijn bewustzijn. Gedragen door de vibraties van de mantra’s en samen met mijn adem kon ik wat er aan de oppervlakte kwam toelaten. De verbinding met mijn Bron, de kracht werd terug langzaam voelbaar. Ik kon terug JA zeggen aan het leven, krachtiger dan voorheen !
Er volgden enkele jaren waar ik me volledig toelegde op talenten die klaar waren om tot ontplooiing te komen. Zo volgde ik gezondheidstherapie, voetreflexologie en ook een opleiding florist …
Zelf wist ik niet naar wat me dit allemaal zou leiden. Onderweg kwamen angsten me vergezellen … angst om te falen, angst van het niet weten waar het me naar toe brengt, angst om zoveel. Maar onder alles wist ik dat het juist was. Alles waar ik voorheen in gegroeid was hielpen me de angsten toe te laten. Ik volgde vele workshops die me verder hielpen op mijn pad van innerlijke groei.
Een enorme toewijding voelde ik toen “Deeksha” op mijn pad kwam. Deeksha is een fenomeen uit India , die hier op aarde wordt doorgegeven door 2 spirituele avatars ,Sri Baghavan en Sri Amma. Deeksha is een overdracht van transformerende Goddelijke( eenheids)energie, via handoplegging, oogcontact of op afstand via intentie. De energie overdracht zorgt voor een neurobiologische verandering in de hersenen. Zelf liet ik me inwijden tot deekshagever en volgde vele Deeksha bijeenkomsten waarin teachings me veel inzicht in de werking van de mind gaven. Ik leerde mijn eigen mind zien, doorzien en de onmogelijkheid om de mind te veranderen, te accepteren. Hou van alles van de mind, … angst, verdriet, oordeel, vergelijking,… want hoe meer je het onderdrukt, hoe meer het reageert en sterker vecht. Het gaat om acceptatie van wat er is.
Verder op mijn pad kwamen Gangaji en Mooji, meesters in non-dualiteit. Het zinken in eenvoudige vragen zoals …Wie ben je …echt? …Wat in jou komt en gaat niet ? … Wat is er voor elke naam of vorm ?... Wat is er voorafgaand elke gedachte ?… laten me samenvallen met de Bron in mij. De werkelijkheid ontplooit zich meer en meer.
Het groeien in bewustzijn is in een snel tempo bezig. En ik voel dat mijn lichaam zich continu aan het aanpassen is aan een hogere trilling. Het geven van yoga, meditatie en het persoonlijk begeleiden van mensen in hun groei wordt me gegeven en is een waar geschenk. Het is een geschenk van het groeien in liefde.
Ik ben dankbaar voor alles wat er op mijn pad komt, de ontmoetingen, de gebeurtenissen … het is voorbij wat ik ooit zou kunnen bedacht hebben.
( Ze is genezen, shammi )
Sandra Van den Meersche